چرا بمب های سنگرشکن به خصوص منحصر به فرد هستند؟

اسرائیل تا همین اواخر این بمب ها را در اختیار نداشت و حتی زمانی که احتمال حمله هوایی اسرائیل به تاسیسات هسته ای ایران مطرح شد، تحلیلگران تاکید کردند که اسرائیل بدون حمایت آمریکا قدرت حمله به تاسیسات هسته ای ایران را ندارد. آسیب به تاسیسات هسته ای ایران به بمب های خمپاره نیاز دارد و اسرائیل آن بمب ها را ندارد.

به گزارش روزیاتو، اما در حمله اخیر به بیروت، اسرائیل از بمب های خمپاره ای استفاده کرد. این نشان می دهد که اسرائیل توانسته این بمب ها را از آمریکا بخرد یا به نحوی به آنها دست یابد.

صرف نظر از نحوه تهیه این بمب ها، این سوال مطرح می شود که اسرائیل از چه نوع بمب هایی استفاده کرده است؟ برخی از سایت های خبری ادعا می کنند که بمب های مورد استفاده در حمله به ضاحیه و سایر مناطق بیروت 28 GBU بوده است اما این بمب سنگ شکن چه ویژگی هایی دارد و چه زمانی از آن استفاده شده است؟

ماجرای خرید بمب های خمپاره ای آمریکایی توسط اسرائیل

Bunker busters بمب هایی هستند که برای از بین بردن اهداف زیرزمینی مانند سنگرها و سنگرهای زیرزمینی و همچنین سازه های بتنی ساخته شده در اعماق زمین استفاده می شوند.

سال ها این بمب ها فقط در اختیار آمریکا بود و به دولت های دیگر فروخته نمی شد. اسرائیل اصرار داشت که این بمب ها را از آمریکا بخرد، اما واشنگتن از فروش آنها امتناع کرد.

در سال های 2010 تا 2015، اسرائیل به طور مداوم تلاش کرد تا بمب های مین روب GBU 28 را از ایالات متحده خریداری کند. اسرائیل قصد داشت به تاسیسات هسته ای و مراکز موشکی ایران حمله کند، اما آمریکا می خواست مذاکرات هسته ای را پیش ببرد و نمی خواست اسرائیل روند مذاکرات را از مسیر خود خارج کند.

اما با نابودی برجام توسط ترامپ و فروپاشی موقعیت استراتژیک در منطقه، اسرائیل توانست به برخی از این موشک ها دست یابد، لبنان را بمباران کرده و مقر رهبران حزب الله را منفجر کند.

چرا نارنجک انداز ها خاص هستند؟

بیشتر این نوع بمب ها در بدن خود از اورانیوم ضعیف شده استفاده می کنند که باعث افزایش قدرت آنها می شود. این امر آنها را به سلاح هسته‌ای تبدیل نمی‌کند، اما آلودگی رادیواکتیو را در نقطه برخورد که می‌توان آن‌ها را در فاصله چند متری و در سطوح پایین احساس کرد، پخش می‌کند.

یکی دیگر از اجزای این بمب های مین روب، فیوز هوشمندی است که برای منفجر کردن کلاهک بر اساس محاسبات سرعت برنامه ریزی شده است، چه زمانی که بمب سفر خود را به پایان رساند و به حداکثر عمق خود نفوذ کرد و یا در هنگام فرود، اگر هدف قرار است طبقه خاصی را از بین ببرد. در یک سازه زیرزمینی چند طبقه

اگرچه سرعت ضربه می تواند به نفوذ کمک کند، اما این بمب ها به موتور موشک مجهز نیستند و تنها زمانی که پس از رها شدن توسط جنگنده به سمت هدف حرکت می کنند، سرعت خود را افزایش می دهند. از آنجایی که سنگرها حرکت نمی کنند، ضربه زدن به آنها دقیقاً مشکلی نیست. با این حال، پرتاب بمب از هواپیما با داده های دقیق سرعت و ارتفاع برای ضربه زدن به هدف در نقطه، زاویه و سرعت صحیح برای رسیدن به حداکثر نفوذ بسیار مهم است.

در طول یک حمله، می توان چندین بمب را پشت سر هم پرتاب کرد تا به عمق بیشتری نفوذ کند، اما این عملیات همچنین به کار خلبانی دقیق و هماهنگی بین هواپیماها در هنگام پرتاب بمب نیاز دارد.

GBU-28 به دلیل اندازه و وزن آن تنها با هواپیماهای F-15 قابل حمل است. بمب های انقلابی مانند GBU-39 آمریکایی و MPR-500 اسرائیلی نیز می توانند توسط F-16 حمل شوند.

ویژگی های بمب های ضد تانک GBU

مهمترین ویژگی بمب های خمپاره ای وزن زیاد آنهاست. برخی از نمونه های بمب های انفجاری چند تنی هستند. طول بدنه بمب حدود 4 متر و طول مجموعه هدایت 5.7 متر است. این بمب انفجاری 10 کیلومتر برد دارد و می تواند تا 6 متر و بالای بتن نفوذ کند.

بر اساس گزارش ها، آمریکا برای اولین بار در جنگ اول عراق (سال 1991) از این بمب ها استفاده کرد و انبار تسلیحات ارتش بعث را منفجر کرد. در طول جنگ عراق، آمریکایی ها با مشکل حمل این سلاح غول پیکر مواجه شدند، اما در نهایت تصمیم گرفتند با استفاده از جت های F111 خود، این نارنجک ها را حمل کرده و بر روی اهداف مورد نظر بیندازند.

پس از پایان جنگ خلیج فارس، ایالات متحده شروع به تولید بیشتر این سلاح کرد و حدود 30 بمب خمپاره دیگر ساخت. با این حال، او تغییراتی در بدن، چاشنی و حجم خود ایجاد کرد. سیستم هدایت لیزری این موشک نیز تغییر کرده است.

پس از مدتی، ایالات متحده مین روب های جدیدتری ساخت و نمونه هایی از GBU را به دولت های متحد خود فروخت.