دل خوش به ماه حافظ: وقتی تفال به حافظ بی جواب می‌ماند؛ زمانی که اشتیاق به تو خدای من است…
حافظ در این بصر که در تاریخ ۲۹ اسفند ماه ۱۴۰۲ زندگی می‌کرد، احساس می‌کند که عشق و علاقه او تنها به آیین و ایمان او متعلق است. او به زیبایی‌های زمان خود علاقه‌ای ندارد و فقط با معنویت و انس با خداوند متعال می‌خواهد زندگی کند.
از زبان حافظ می‌توان فهمید که او اهمیت بسیار زیادی به ارزش‌های دینی و معنوی می‌دهد و باور دارد که تنها این ارزش‌ها می‌توانند به انسان برای چشیدن لذت از زندگی واقعی کمک کنند. او این احساس را در ابیات خود بازتاب داده و به دیار تأمین این سودا و خوشی‌ها اشاره می‌کند.
از این توصیه حافظ می‌توان درک کرد که برای یک زندگی شاد و مفید، لازم است که به اصول و ارزش‌های انسانی و معنوی متعهد شویم و عشق و اعتقاد خود را به آنها نشان دهیم.
- برچسب ها:
