در تاریخ یازدهم اسفند سال ۱۴۰۲ تفال حافظ! ساقی عزیز، به ما بپیوند تا یار از پرده‌ی روی بیرون آمد.

در این شعر زیبا و پرمعنا، حافظ با صداقت و احساس از ساقی خواهان است که بسیار زیبا و شورانگیزند چهره‌ی عشقباز یار خود آشکار کند. در این شعر، حافظ دعوت می‌کند تا ساقی عشق و وصل بیا و ما را به محرمی که پرده برگرفته است رساند. این شعر نشان‌دهنده عشق و وصال به خدا و عاشقانه بودن حافظ به صورت بسیار عاطفی و زیبا است. این شعر نشان‌دهنده عشق بی‌پایان حافظ به معشوق است و نهایت اشتیاق و تشنه‌ی او برای دیدن رخ زیبای معشوق است. عشق و ایمان حافظ را به خدا و به ارزش‌های معنوی جاودانه کرده و او را به یکی از بزرگترین شاعران عاشقانه تاریخ ادبیات فارسی تبدیل کرده است.