جادویی از فناوری: پنج نوآوری پیشرفته در نیروی هوایی آمریکا!

ایالات متحده از دیرباز در خط مقدم هوانوردی نظامی قرار داشته است و امروزه نیروی هوایی این کشور قدرتمندترین نیروی هوایی در نوع خود در جهان است. ایالات متحده همچنین دارای تعدادی توانایی است که امروزه هیچ نیروی هوایی در جهان از آن برخوردار نیست (مانند جنگنده F-22 Raptor و بمب افکن رادارگریز B-2 Spirit). نیروی هوایی ایالات متحده به طور مداوم در حال نوآوری است و با چیزهای جدید ابتکاری، از هواپیماهای بدون سرنشین گرفته تا هوش مصنوعی، مرزهای میدان را پیش می برد.

به گزارش روزیاتو، در اینجا پنج فناوری پیشرفته هوانوردی را معرفی می کنیم که برای ارتش آمریکا بسیار تعیین کننده و تاثیرگذار بوده است.

1- تکنولوژی مخفی کاری

نیروی هوایی آمریکا حداقل 5 نوع هواپیمای جنگی سرنشین دار رادارگریز دارد.

مخفی کاری یا فناوری دید کم، بقای هواپیما را در محیط های بسیار پرخطر بهبود می بخشد. قابلیت پنهان کاری به هواپیماهایی مانند B-2 Spirit اجازه می دهد تا در محیط هایی که تهدید برای سایر هواپیماها زیاد است، حملات نفوذ عمیق انجام دهند. جنگنده های رادارگریز آمریکایی – F-22 Raptor و F-35 Lightning II – نامرئی ترین جنگنده های جهان هستند.

اولین هواپیمای رادارگریز جهان F-117 Nighthawk آمریکایی بود که توسعه، تولید و وجود آن برای سال ها مخفی نگه داشته شد. در جریان بمباران ناتو در سال 1999 صربستان، یک فروند F-117 Nighthawk توسط یک سیستم دفاع هوایی سرنگون شد، در حالی که هواپیمای دیگری نیز مورد اصابت قرار گرفت و آسیب دید. این حوادث نشان داد که دید کم به این معنا نیست که هواپیما اصلا قابل رویت نیست و کاملا نامرئی است.

2- پس سوز

پس لرزه ها برای برخاستن، پرواز مافوق صوت و نبرد استفاده می شوند

فن آوری پس سوز به موتورهای جت اجازه می دهد نیروی رانش عظیمی ایجاد کنند که برای پرواز مافوق صوت، برخاستن (مثلاً از ناوهای هواپیمابر) و نبرد حیاتی است. موتور Pratt & Whitney J58 مورد استفاده در SR-71 Blackbird قابل توجه بود زیرا از پس سوز خود برای مدت زمان طولانی تری استفاده می کرد (SR-71 را به بیش از 3 ماخ می رساند).

پس سوزها محدودیت های خاص خود را دارند زیرا مصرف سوخت هواپیما را به شدت افزایش می دهند (در نتیجه برد و زمان آن را در میدان جنگ محدود می کنند). پس سوز ایده جدیدی نیست و می توان آن را به موتور جت کاپرونی کامپینی CC2 ایتالیایی ردیابی کرد که اولین هواپیمایی بود که سیستم پس سوز را در خود جای داد (اولین پرواز آن در آوریل 1941 بود).

3- با سیستم سیم پرواز کنید

جت های جنگنده آمریکایی از سیستم های fly-by-wire استفاده می کنند که پرواز آنها را بسیار آسان می کند.

جت های جنگنده برای مانور بالا باید از نظر آیرودینامیکی ناپایدار باشند و کنترل آنها را برای خلبانان بسیار دشوار می کند. سیستم‌های Fly-by-wire جایگزین کنترل‌کننده‌های دستی هواپیمای معمولی با رابط الکترونیکی می‌شوند که در آن رایانه‌ها بیشتر کار را انجام می‌دهند. F-16 Fighting Falcon اولین جنگنده ای بود که از این فناوری استفاده کرد و به خلبان کنترل پرواز بی سابقه ای داد.

سیستم های Fly-by-wire مزایای مختلفی از جمله کاهش وزن، بهبود کارایی و قابلیت اطمینان، تحمل خطا و افزایش کنترل هواپیماهای با قابلیت مانور بالا را ارائه می دهند. این سیستم نه تنها به هواپیما اجازه می دهد تا از نظر آیرودینامیکی ناپایدار و دارای قابلیت مانور بالا باشد، بلکه به خلبان اجازه می دهد تا به طور موثر بر روی جنگ تمرکز کند.

4- بال با گام متغیر

قبل از دهه 1980، بال های گام متغیر یک طرح رایج بود.

اگرچه ممکن است نیروی هوایی یا نیروی دریایی ایالات متحده دیگر هواپیماهای با بال متغیر تولید نکنند، اما در گذشته بسیار مفید بوده اند. هواپیماهای پرسرعت با بال‌های بسیار جارو شده عملکرد بهتری دارند، که باعث می‌شود در سرعت‌های پایین‌تر (مانند هنگام برخاستن و فرود) ناپایدار شوند.

بال های گام متغیر در هواپیماهای طراحی شده در دهه 1970 استفاده شد. پس از دهه 1980، پیشرفت در فناوری کنترل پرواز و مواد، این بال ها را غیر ضروری کرد. بال های گام متغیر در هواپیماهای ضربتی مانند MiG-27 و Panavia Tornado و در برخی از جنگنده ها / رهگیرها مانند F-14 Tomcat و Su-24 استفاده می شود. همچنین از این بال ها در بمب افکن های استراتژیک مانند Tu-22M و B-1 Lancer استفاده می شد.

مهمات 5 نقطه ای

مهمات نقطه ای ایالات متحده شامل AGM-88 HARM، AIMRAAM و Tomahawk است.

مهمات یک هواپیما بخش بزرگی از اثربخشی، بقا و کشنده بودن آن است. توسعه مهمات هدایت شونده نقطه ای به نیروی هوایی ایالات متحده اجازه داد تا آسیب های جانبی، شلیک در بردهای طولانی را به میزان قابل توجهی کاهش دهد و نرخ موفقیت ماموریت را افزایش دهد. در طول جنگ جهانی دوم، متفقین کل شهرهای آلمان و ژاپن را ویران کردند – تا حدی به این دلیل که هدف قرار دادن دقیق اهداف غیرممکن بود.

موزه ملی نیروی هوایی ایالات متحده می‌گوید: “دقت بهبود یافته موشک‌های کروز منجر به سلاح‌های کوچک‌تر – اما به همان اندازه موثر – شد که به هواپیماها اجازه می‌داد تا بمب‌های بیشتری حمل کنند و به اهداف بیشتری نسبت به قبل حمله کنند. در طول جنگ خلیج فارس، مهمات هدایت شونده هنوز تنها 9 درصد از سلاح های شلیک شده را تشکیل می دادند، اما حدود 75 درصد از حملات موفق را به خود اختصاص دادند.