با دوربین خود به دورترین دلچسبی در آسمان نگاه کنید!
آسمان، یکی از زیباترین و مرموزترین جوامع طبیعی است که همیشه برای انسان‌ها جذابیت بی‌پایان داشته است. دورترین چیزی که می‌توانیم در آسمان ببینیم، گالاکسی‌ها و ستارگان دور مانند سرزمینهایی بی‌پایان که از زمین فاصله زیادی دارند. این گالاکسی‌ها مانند رازی پنهان در تاریکی آسمان قرار دارند و به ما یادآوری می‌کنند که انسان‌ها مقیاس خیلی کوچکی از جهان هستند. با تلسکوپ‌های پیشرفته و فناوری‌های مدرن، انسان‌ها توانسته‌اند عمق هیجان‌انگیز آسمان را بیشتر کاوش کرده و عجایب و زیبایی‌های فضا را کشف کنند. بنابراین، هرگز نباید از زیبایی‌های آسمان که در آن دورترین چیزها نهفته‌اند عبور کرد.
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل اززومیت، نزدیک‌ترین منظومه ستاره‌ای مشاهده‌پذیر برای ما آلفا قنطورس است که حدود ۴٫۲۵ سال نوری از زمین فاصله دارد. نزدیک‌ترین ستاره در این منظومه‌ی سه ستاره‌ای پروکسیما قنطورس است، اما به دلیل اینکه از نوع کوتوله سرخ محسوب می‌شود، آن‌قدر کم‌نور است که بدون تلسکوپ به چشم نمی‌آید.
به‌نقل از اسپیس‌دات‌کام، دورترین ستاره‌ای که با چشم غیرمسلح قابل مشاهده است، V762 Cas، یک ستاره متغیر است هکه در فاصله ۱۶ هزار سال نوری ما قرار دارد. اگرچه این ستاره احتمالا ۱۰۰ هزار برابر درخشنده‌تر از خورشید است، این فاصله عظیم به این معنا است که در شرایط ایده‌آل در لبه‌ی دید در شب یک انسان معمولی قرار دارد.
همه‌ی ستاره‌هایی که بدون تلسکوپ می‌توانیم ببینیم، بسیار بزرگ‌تر از خورشید هستند. ستاره‌هایی مانند خورشید و ستاره‌های کوچک‌تر به قدری کم‌نور هستند که نمی‌توانند بر فاصله بین خود تا زمین غلبه کنند و به این دلیل برای ما قابل مشاهده نیستند. بدین‌ترتیب، حدود ۹ هزار ستاره‌ی قابل مشاهده و بیش از یک میلیون ستاره غیرقابل مشاهده در فاصله ما تا V762 Cas وجود دارد.
درحالی‌که V762 Cas دورترین ستاره‌ای است که می‌توانیم با چشم غیرمسلح ببینیم، دورترین جرمی نیست که بدون تلسکوپ می‌توانیم ببینیم. این افتخار نصیب کهکشان آندرومِدا می‌شود.
وقتی به کهکشان آندرومدا نگاه می‌کنیم که دارای بیش از یک تریلیون ستاره است، به چشم ما به شکل تکه مبهمی با اندازه‌ای در حدود مُشت باز دیده می‌شود. وقتی به آندرومدا نگاه میکنید، نوری را دریافت میکنید که سفر خود را بیش از ۲٫۵ میلیون سال پیش آغاز کرده است.
برخی از درخشش‌ها و انفجارها تا سطوح بالایی از روشنایی می‌رسند و به‌طور موقت حتی از فواصل بسیار دور دیده می‌شوند. به‌عنوان مثال، در سال ۲۰۰۸ انفجار پرتو گاما GRB 080319B به مدت حدود ۳۰ ثانیه با چشم غیرمسلح قابل مشاهده بود، گرچه در فاصله بیش از ۷٫۵ میلیارد سال نوری از ما قرار داشت. این بدان معنا است که وقتی نور این انفجار پرتو گاما سفر خود را برای اولین بار آغاز کرد، منظومه شمسی هنوز شکل نگرفته بود.
هنگامی که گالیله تلسکوپ نجومی را در اوایل دهه ۱۶۰۰ کامل کرد، دنیایی تازه رو به چشم‌های ما گشوده شد. تلسکوپ‌ها به ما این امکان را می‌دهند که اجرام کم‌نورتر را ببینیم، زیرا می‌توانند نور بیشتری را جمع کنند و تصاویر را بزرگنمایی می‌کنند.
بااین‌حال حتی با پیشرفته‌ترین تلسکوپ‌های زمینی و فضایی و جامع‌ترین بررسی‌ها، موفق شده‌ایم کمتر از ۳ درصد از کل ستاره‌های درون کهکشان راه شیری و کمتر از یک درصد از کهکشان‌ها در جهان قابل مشاهده را نقشه‌برداری کنیم. دورترین کهکشان‌ها هنوز در دسترس ما نیستند؛ آن‌ها به قدری کم‌نور و کوچک هستند که نمی‌توانیم آن‌ها را تشخیص دهیم.
طبیعت ترفند کوچکی در اختیار ما قرار داده است که گاهی می‌توانیم از آن استفاده کنیم تا عمق بیشتری از کیهان را ببینیم. وقتی نور ستاره یا کهکشانی دور از خوشه عظیمی عبور می‌کند، گرانش خوشه می‌تواند تصویر را بزرگ‌تر (در مواردی ۱۰ هزار برابر یا حتی بیشتر) کند.
- برچسب ها: اخبار فناوری فضانوردی
