رقابت میان موقعیت بالای جت جنگنده های آمریکایی در آسمان

مک دانل داگلاس اف-15 ایگل دو موتوره و در هر شرایط آب و هوایی بیش از هر جت جنگنده آمریکایی دیگر موفقیت های رزمی هوا به هوا داشته است.

منشا F-15 Eagle به جنگ ویتنام (1955-1975) برمی گردد، زمانی که نیروی دریایی و نیروی هوایی ایالات متحده به دنبال یک جنگنده تاکتیکی جدید بودند.

در حالی که وزیر دفاع وقت رابرت مک نامارا می خواست هر دو شاخه ارتش از یک هواپیما برای کاهش هزینه ها استفاده کنند، نیروی دریایی و نیروی هوایی معیارهای متفاوتی برای هواپیماهای جدید داشتند. نیروی دریایی هواپیمایی می خواست که بتواند چندین ماموریت را انجام دهد و استقامت بیشتری داشته باشد. در مقابل، نیروی هوایی یک هواپیمای سریع، سبک و قابل مانور می خواست که بسیار برتر از میگ های شوروی بود.

در اوج جنگ سرد

در 9 ژوئیه 1967، غرب اولین نگاهی اجمالی به جت جنگنده MIG-25 میکویان-گورویچ داشت که در فرودگاه دوموددوو در خارج از مسکو در معرض دید عموم قرار گرفت. زمانی که برنامه ریزان نظامی برای اولین بار این هواپیما را با نام رمز فاکس بت در میان کشورهای عضو ناتو دیدند، تصور کردند که بسیار سریع و بسیار قابل مانور است.

در آن زمان، غرب هواپیمایی قابل مقایسه با میگ 25 و توانایی آن برای پرواز با سرعت 3 ماخ نداشت. نیروی هوایی ایالات متحده که اکنون می ترسد برتری هوایی خود را در برابر میگ 25 از دست بدهد، معیارهای خود را تغییر داد و درخواست هواپیمایی کرد که بتواند به سرعت میگ 25 برسد. در سال 1968، نیروی هوایی هواپیمای جدیدی را پیشنهاد کرد که معیارهای زیر را داشت:

هواپیمای جنگی تک سرنشین

دو موتور داره

حداکثر وزن برخاست 18.1 تن است

حداکثر سرعت 2.5 ماخ

نسبت موتور به وزن 1:1 است

در دسامبر 1969، نیروی هوایی ایالات متحده پیشنهاد مک دانل داگلاس را انتخاب کرد و از ترس لغو برنامه، تصمیم گرفت از مرحله نمونه اولیه صرف نظر کند و مستقیماً به تولید انبوه برود. F-15 Eagle اولین پرواز خود را در 27 جولای 1972 انجام داد و در نوامبر 1974 وارد خدمت نیروی هوایی ایالات متحده شد.

در 27 ژوئن 1979، یک هواپیمای اف-15 اسرائیلی اولین کشتار هوایی خود را هنگامی که خلبان نیروی هوایی اسرائیل موشه ملنیک یک میگ-21 سوری را با استفاده از موشک پایتون 3 بر فراز لبنان سرنگون کرد، ثبت کرد. در همین ماموریت، یکی دیگر از خلبانان نیروی هوایی اسرائیل به نام ایتان بن الیاهو، اولین رهگیری یک فروند F-15 را به دست آورد و یک MiG-21 دیگر سوریه را با اسلحه M61 Vulcan سرنگون کرد. در جریان حمله به لبنان در تابستان 1982، هواپیماهای اف 15 اسرائیل 41 هواپیمای سوری را سرنگون کردند.

در 5 ژوئن 1984 یک فروند F-15 نیروی هوایی سلطنتی عربستان سعودی برای رهگیری دو فروند F-4 فانتوم نیروی هوایی ایران وارد حریم هوایی این کشور شد. اف-15های سعودی از ترس اینکه جت های ایرانی قصد حمله به نفتکش ها را داشته باشند، موشک های AIM-9 Sidewinder خود را به سمت آنها شلیک کردند. در نتیجه یکی از هواپیماهای ایرانی سرنگون شد و هواپیمای آسیب دیده دیگر مجبور به فرود اضطراری در جزیره کیش شد.

نیروی هوایی ایالات متحده و F-15 Eagle

در آستانه اولین جنگ خلیج فارس (1990-1991) پس از تهاجم صدام حسین به کویت، نیروی هوایی ایالات متحده شروع به استقرار F-15 در پایگاه های هوایی خود در خاورمیانه کرد. در طی عملیات طوفان صحرا، F-15های USAF توانستند 36 پیروزی از 39 پیروزی رزمی هوا به هوا را به دست آورند.

در حمایت از ناتو در جریان مداخله در کوزوو در سال 1999، در 8 فوریه، F-15 نیروی هوایی ایالات متحده، چهار میگ-29 صربستان را پس از بلند شدن از پایگاه هوایی آویانو در شمال غربی ایتالیا سرنگون کرد.

از زمان ورود به خدمت با ناتو و متحدانش، F-15 Eagle 104 پیروزی هوا به هوا بدون سرنگونی حتی یک هواپیما به ثبت رسانده است.

نبرد هوا به هوا بین جنگنده ها

از زمانی که Messerschmitt Me 262 آلمانی در اواسط سال 1944 وارد صحنه شد، هواپیماهای جت در جنگ های سگی شرکت داشتند. اولین حمله موفقیت آمیز هوا به هوا توسط یک جنگنده جت در 8 آگوست 1944 زمانی رخ داد که یک هواپیمای Me262 به خلبانی ستوان یواخیم وبر یک پشه شناسایی بریتانیایی Haviland DH.98 را بر فراز مونیخ ساقط کرد.

در طول جنگ کره (1953-1950)، اتحاد جماهیر شوروی Mikoyan-Gurevich MiG-15 را توسعه داد، یک جنگنده بال جارویی که پس از پایان جنگ جهانی دوم با استفاده از اطلاعات مهندسین اسیر آلمانی در آن زمان، جنگنده های بال مستقیم غربی ساخته شد. نمی توانستند با میگ شوروی برابری کنند، اما علیرغم عدم تعادل، اولین جت جنگنده هوا به هوا در 8 نوامبر 1950 اتفاق افتاد، زمانی که یک لاکهید P-80 Shooting Star به خلبانی ستوان راسل جی براون یک هواپیما را سرنگون کرد. MiG-15 در نزدیکی رودخانه یالو در مرز چین و کره شمالی.

اگرچه P-80 توانست MiG-15 را ساقط کند، اما این یک حادثه منفرد بود، زیرا جنگنده های غربی در نبرد تن به تن با میگ های شوروی قابل مقایسه نیستند. برای مقابله با قابلیت مانور میگ-15، نیروی هوایی آمریکای شمالی F-86 Sabre را توسعه داد که یک جنگنده بسیار قابل مانور با ویژگی های مشابه با همتای شوروی خود بود.

جنگ ویتنام (1955-1975)

در طول جنگ جهانی دوم و جنگ کره، هواپیماهای جنگنده جت برای ساقط کردن هواپیماهای دشمن به آتش توپ متکی بودند. این در اواخر دهه 1950 تغییر کرد، زمانی که نیروی دریایی و نیروی هوایی ایالات متحده شروع به جایگزینی توپ ها با موشک های هوا به هوا کردند. تقریباً تمام مک‌دانل داگلاس اف-4 فانتوم II اولیه فقط به موشک‌های هوا به هوا مجهز بودند.

در طول جنگ ویتنام، نقش اصلی جنگنده های USAF جلوگیری از حمله میگ های ویتنام شمالی به بمب افکن های آمریکایی بود. اگرچه به هواپیماهای قدیمی شوروی مجهز بود، اما هدف نیروی هوایی ویتنام شمالی این بود که هواپیماهای آمریکایی را وادار کند که بمب های خود را پیش از موعد پرتاب کنند و ماموریت آنها را مختل کنند.

هنگامی که ویتنام شمالی در سال 1966 شروع به دریافت MiG-21 کرد، آنها را با MiG-17 های خود ترکیب کردند و حملات هوایی چریکی انجام دادند و هواپیماهای آمریکایی را با عبور از آنها و سپس عبور از آنها و رسیدن به یک پایگاه امن در شمال یا پناهگاه خود در کمونیست ها به وحشت انداختند. چین.

همانطور که آمریکایی ها هواپیماهای بیشتری را در نبرد با هواپیماهای ویتنام شمالی از دست دادند، آنها تفنگ های هواپیما را دوباره معرفی کردند و به تاکتیک های سنتی جنگ تن به تن بازگشتند. با وجود اسلحه های بدون لگد، موشک های هوا به هوا سلاح اصلی خلبانان آمریکایی در نبرد با هواپیماهای دشمن بود. در واقع، طبق گفته Intergalactic، F-15 هرگز در نبرد تن به تن شکست نخورده است!