اهمیت آموزش تاب آوری به کودکان کمتر از خواندن، نوشتن و ریاضی نیست
تابآوری معمولاً بهعنوان توانایی بازگشت به وضعیت اولیه و دستیابی به رشد مثبت در مواجهه با دشواریها و شکستها تعریف می شود.
تابآوری معمولاً بهعنوان توانایی بازگشت به وضعیت اولیه و دستیابی به رشد مثبت در مواجهه با دشواریها و شکستها تعریف می شود.
تابآوری کودکان در دهههای اخیر بهعنوان یکی از مفاهیم بنیادین در روانشناسی رشد و سلامت روان مورد توجه روزافزون قرار گرفته است. کودکان در تعامل مستمر با عوامل خطر فردی، خانوادگی و محیطی قرار دارند، اما واکنش آنها به این ناملایمات یکسان نیست؛ برخی دچار آسیبپذیری شدید میشوند، در حالیکه برخی دیگر توانایی سازگاری و بازگشت به کارکرد عادی را حفظ میکنند.
تابآوری در ادبیات علمی یک ویژگی ایستا نیست، بلکه فرایندی پویا، چندبعدی و وابسته به زمینههای فرهنگی–اجتماعی است که طی آن، کودک میآموزد چگونه در مواجهه با خطر و تنیدگی، از ظرفیتهای فردی و شبکههای حمایتی خود بهره گیرد در ایران، شواهد اپیدمیولوژیک اخیر نشان میدهد که نیاز به توجه نظاممند به تابآوری کودکان بیش از پیش احساس میشود.
بهعنوان نمونه، مطالعهای بزرگمقیاس روی ۷۱۴ کودک ایرانی ۹ تا ۱۲ ساله با استفاده از پرسشنامه نقاط قوت و دشواریها نشان داد که حدود ۲۴ درصد کودکان در طبقات «مرزی» یا «غیرطبیعی» قرار دارند؛ بهطوریکه عوامل خطر مهم همچون استعمال دخانیات در خانه، تشخیص اختلال نقص توجه/بیشفعالی و استفاده بیشازحد از فناوریهای دیجیتال با سطوح بالاتر مشکلات هیجانی–رفتاری همراه بوده است.
مطالعات نشان میدهد که بخش قابل توجهی از کودکان ایرانی در معرض فشارهای روانی و محیطی قرار دارند و کارکرد آنان نسبت به شرایط مطلوب فاصله دارد؛ بنابراین، یکی از مسائل اصلی در حوزه سلامت روان کودک، کمبود برنامههای مبتنی بر شواهد برای تقویت تابآوری در خانوادهها، مدارس و ساختارهای حمایتی کشور است. حال می بایست برنامه ها و راهبردهای تاب آوری به کودکان از سنین پایین با توانمندسازی خانواده و مربیان آموزش داده شود تا از اختلالات عاطفی و آسیب های اجتماعی در سنین بالا پیشگیری گردد.
نویسنده :
احمد قره خانی
بیشتر بدانید:
آموزش و پرروش
- برچسب ها:
