اشعار عاشقانه سعدی با مجموعه 60 شعر زیبا از بهترین اشعار شاعر بزرگ

---

در این بخش از سایت ادبی متن‌ها قصد داریم اشعار عاشقانه سعدی را برای شما دوستان قرار دهیم. سعدی تأثیر انکارناپذیری بر زبان فارسی گذاشته است؛ به‌طوری‌که شباهت قابل‌توجهی بین فارسی امروزی و زبان سعدی وجود دارد. آثار او مدت‌ها در مدرسه‌ها و مکتب‌خانه‌ها به‌عنوان منبع آموزش زبان و ادبیات فارسی تدریس می‌شده و بسیاری از ضرب‌المثلهای رایج در زبان فارسی از آثار وی اقتباس شده است.

اشعار کوتاه و عاشقانه سعدی استاد سخن

دگران، چون بروند از نظر از دل بروند

تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی

نظر از تو بر نگیرم همه عمر تا بمیرم

که تو در دلم نشستی و سر مُقام داری

گفتم اگر نبینمت، مهر فرامُشم شود‌

می‌روی و مقابلی، غایب و در تصوری

آخر قصد من تویی، غایت جهد و آرزو

تا نرسم، ز دامنت دست امید نگسلم

مرا به هیچ بدادی و من هنوز برآنم

که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم

من چشم ازو چگونه توانم نگاه داشت

کاول نظر به دیدن او دیده‌ور شدم

اگرچه مهر بریدی و عهد بشکستی

هنوز بر سر پیمان و عهد و سوگندم

من از آن روز که در بند توام آزادم

پادشاهم که به دست تو اسیر افتادم

رفتی و نمی‌شوی فراموش‌

می‌آیی و می‌روم من از هوش

مطلب مشابه: اشعار سعدی شامل غزلیات، رباعیات، قطعات و مجموعه شعر عاشقانه این شاعر

مطلب مشابه: شعر آغوش {اشعار فوق احساسی درباره آغوش یار}

شعر برگزیده سعدی شیرازی

عمر من است زلف تو، بو که دراز بینمش

جان من است لعل تو، بو که به لب رسانمش

کاش که در قیامتش بار دگر بدیدمی

کانچه گناه او بوَد، من بکشم غرامتش

در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن

من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود

حیف آیدم که پای همی بر زمین نهی

کاین پای لایق است که بر چشم ما رود

کسی که روی تو دیده ست حال من داند

که هر که دل به تو پرداخت صبر نتواند

از تو دل برنَکنَم تا دل و جانم باشد‌

می‌برم جور تو تا وسع و توانم باشد

من همه عمر برآنم که دعاگوی تو باشم

گر تو خواهی که نباشم، تن من برخی جانت

جان و تنم‌ای دوست فدای تن و جانت

مویی نفروشم به همه ملک جهانت

مطلب مشابه: اشعار شیخ بهایی با مجموعه شعر عاشقانه شامل غزلیات، مثنویات، رباعیات و …

به جمال تو که دیدار ز من باز مگیر

که مرا طاقت نادیدن دیدار تو نیست

هزار نوبت اگر خاطرم بشورانی

از این طرف که منم همچنان صفایی هست

بازآ که در فراق تو چشم امیدوار

چون گوش روزه دار بر الله اکبر است

فراق یار که پیش تو کاه برگی نیست

بیا و بر دل من بین که کوه الوند است

با من هزار نوبت اگر دشمنی کنی‌

ای دوست همچنان دل من مهربان توست

چنان به موی تو آشفته‌ام، به بوی تو مست

که نیستم خبر از هرچه در دو عالم هست

خُنُک آن درد که یارم به عیادت به سر آید

دردمندان به چنین درد نخواهند دوا را

سعدی چو جورش می‌بری، نزدیک او دیگر مرو

ای بی بصر من می‌روم؟ او می‌کشد قلاب را

تا عهد تو در بستم، عهد همه بشکستم

بعد از تو روا باشد، نقض همه پیمان‌ها

خیال در همه عالم برفت و باز آمد

که از حضور تو خوش‌تر ندید جایی را

مطلب مشابه: اشعار هاتف اصفهانی؛ 100 شعر احساسی شامل غزیات، رباعیات، مقطعات و …

اشعار سعدی احساسی

خرم آن روز که بازآیی و سعدی گوید:

آمدی؟ وه که چه مشتاق و پریشان بودم

از در درآمدی و من از خود به درشدم

گفتی کز این جهان به جهان دگر شدم

گوشم به راه تا که خبر می‌دهد ز دوست

صاحب خبر بیامد و من بی‌خبر شدم

نه چنین حساب کردم چو تو دوست می‌گرفتم

که ثنا و حمد گوییم و جفا و ناز باشد

روی مپوشان که بهشتی بود

هر که ببیند چو تو حور ای صنم

دلی که عاشق و صابر بود مگر سنگ است؟

ز عشق تا به صبوری هزار فرسنگ است

برادران طریقت! نصیحتم مکنید

که توبه در ره عشق، آبگینه بر سنگ است…

به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم

شمایل تو بدیدم نه صبر ماند و نه هوشم

حکایتی ز دهانت به گوش جان من آمد

دگر نصیحت مردم حکایت است به گوشم

بیا بیا که مرا با تو ماجرایی هست

بگوی اگر گنهی رفت و گر خطایی هست

روا بود که چنین بی‌حساب دل ببری

مکن که مظلمه خلق را جزایی هست.

یک روز به شیدایی در زلف تو آویزم

زان دو لب شیرینت صد شور برانگیزم

ای سرو بلند قامت دوست

وه وه که شمایلت چه نیکوست

در پای لطافت تو میراد

هر سرو سهی که بر لب جوست

گیسوت عنبرینه گردن تمام بود

معشوق خوبروی چه محتاج زیورست

هر چه گفتیم جز حکایت دوست

در همه عمر از آن پشیمانیم

سعدیا بی وجود صحبت یار

همه عالم به هیچ نستانیم

خلایق در تو حیرانند و جای حیرتست الحق

که مه را بر زمین بینند و مه بر آسمان باشد

چه فتنه بود که حسن تو در جهان انداخت

که یک دم از تو نظر بر نمی‌توان انداخت

بلای غمزه نامهربان خون خوارت

چه خون که در دل یاران مهربان انداخت

ز حد بگذشت مشتاقی و صبر اندر غمت یارا

به وصل خود دوایی کن دل دیوانه ما را

علاج درد مشتاقان طبیب عام نشناسد

مگر لیلی کند درمان غم مجنون شیدا را

مرا مپرس که چونی! به هر صفت که تو خواهی

مرا مگو که چه نامی! به هر لقب که تو خوانی

تو را که دیده ز خواب و خمار باز نباشد

ریاضت من شب تا سحر نشسته چه‌ دانی؟

من چرا دل به تو دادم که دلم می‌شکنی

یا چه کردم که نگه باز به من می‌ نکنی

دل و جانم به تو مشغول و نظر در چپ و راست

تا ندانند حریفان که تو منظور منی

دیگران چون بروند از نظر از دل بروند

تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی

شب نیست که در فراق رویت

زاری به فلک نمی‌رسانم

آخر نه من و تو دوست بودیم

عهد تو شکست و من همانم

ای مهر تو در دل‌ها وی مهر تو بر لب‌ها

وی شور تو در سرها وی سر تو در جان‌ها

تا عهد تو دربستم عهد همه بشکستم

بعد از تو روا باشد نقض همه پیمان‌ها

تا خار غم عشقت آویخته در دامن

کوته نظری باشد رفتن به گلستان‌ها

آن را که چنین دردی از پای دراندازد

باید که فروشوید دست از همه درمان‌ها

عشق جانان در جهان هرگز نبودی کاشکی

یا چو بود اندر دلم کمتر فزودی کاشکی

آزمودم درد و داغ عشق باری صد هزار

همچو من معشوقه یک ره آزمودی کاشکی

من بی‌ مایه که باشم که خریدار تو باشم

حیف باشد که تو یار من و من یار تو باشم

تو مگر سایه لطفی به سر وقت من آری

که من آن مایه ندارم که به مقدار تو باشم

خویشتن بر تو نبندم که من از خود نپسندم

که تو هرگز گل من باشی و من خار تو باشم

وه که جدا نمی‌شود نقش تو از خیال من

تا چه شود به عاقبت در طلب تو حال من

ناله زیر و زار من زارتر است هر زمان

بس که به هجر می‌دهد عشق تو گوشمال من

نور ستارگان ستد روی چو آفتاب تو

دست نمای خلق شد قامت چون هلال من

پرتو نور روی تو هر نفسی به هر کسی

می‌رسد و نمی‌رسد نوبت اتصال من

خاطر تو به خون من رغبت اگر چنین کند

هم به مراد دل رسد خاطر بدسگال من

برگذری و ننگری بازنگر که بگذرد

فقر من و غنای تو جور تو و احتمال من

چرخ شنید ناله‌ام گفت منال سعدیا

کآه تو تیره می‌کند آینه جمال من

مطلب مشابه: تک بیتی های حافظ شامل اشعار فوق احساسی و عاشقانه حافظ شیرازی شاعر بزرگ

خرم آن روز که جان می‌رود اندر طلبت

تا بیایند عزیزان به مبارک بادم

من که در هیچ مقامی نزدم خیمه انس

پیش تو رخت بیفکندم و دل بنهادم

دانی از دولت وصلت چه طلب دارم هیچ

یاد تو مصلحت خویش ببرد از یادم

به وفای تو کز آن روز که دلبند منی

دل نبستم به وفای کس و در نگشادم

تا خیال قد و بالای تو در فکر منست

گر خلایق همه سروند چو سرو آزادم

به سخن راست نیاید که چه شیرین سخنی

وین عجبتر که تو شیرینی و من فرهادم

تا بود بار غمت بر دل بی‌هوش مرا

سوز عشقت ننشاند ز جگر جوش مرا

نگذرد یاد گل و سنبلم اندر خاطر

تا به خاطر بود آن زلف و بناگوش مرا

شربتی تلختر از زهر فراقت باید

تا کند لذت وصل تو فراموش مرا

هر شبم با غم هجران تو سر بر بالین

روزی ار با تو نشد دست در آغوش مرا

بی دهان تو اگر صد قدح نوش دهند

به دهان تو که زهر آید از آن نوش مرا

سعدی اندر کف جلاد غمت می‌گوید

بنده‌ام بنده به کشتن ده و مفروش مرا

چون شبنم اوفتاده بدم پیش آفتاب

مهرم به جان رسید و به عیوق برشدم

گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق

ساکن شود بدیدم و مشتاقتر شدم

دستم نداد قوت رفتن به پیش یار

چندی به پای رفتم و چندی به سر شدم

تا رفتنش ببینم و گفتنش بشنوم

از پای تا به سر همه سمع و بصر شدم

من چشم از او چگونه توانم نگاه داشت

کاول نظر به دیدن او دیده ور شدم

بیزارم از وفای تو یک روز و یک زمان

مجموع اگر نشستم و خرسند اگر شدم

او را خود التفات نبودش به صید من

من خویشتن اسیر کمند نظر شدم

گویند روی سرخ تو سعدی چه زرد کرد

اکسیر عشق بر مسم افتاد و زر شدم

مطلب مشابه: شعر عاشقانه برای عشقم (اشعار عاشقانه بلند و کوتاه)